Scroll down for English version

Afgelopen zondag was het zover. Ik ben 34 geworden. Een mijlpaal die stilletjes voorbijging, maar die ik niet wil laten passeren zonder even stil te staan bij alles wat ik voel. Ik wil beginnen met een oprecht en warm dankjewel aan iedereen die de moeite heeft genomen om me te feliciteren. Jullie berichten, telefoontjes en zelfs die standaard gegenereerde berichtjes door Facebook hebben mijn hart verwarmd. Het besef dat mensen aan me denken, hoe kort of simpel het moment ook was, betekent meer dan ik kan uitdrukken.

34 jaar. Wat een wonder eigenlijk. Een wonder dat ik er nog ben, dat ik nog steeds kansen krijg om te ademen, te lachen, te huilen en te groeien. En elk jaar denk ik aan Emilie, die niet die kans kreeg, en die ik bijna had vergezeld in 2022. Zij doet me dankbaar zijn voor elk extra rondje rond de zon. Door haar durf ik niet te hard klagen, want zij heeft die kans niet gekregen. Maar als ik eerlijk ben, dan moet ik bekennen dat het de laatste tijd niet altijd even makkelijk is geweest. Soms voelt het alsof ik door een mist wandel, op zoek naar een pad dat zich maar niet duidelijk wil laten zien. Ik worstel met het vinden van een doel, een reden om op te staan, iets dat mijn hart in vuur en vlam zet.

Maar misschien is dat worstelen geen zwakte. Misschien is het juist een teken van leven. Misschien betekent het dat ik weiger genoegen te nemen met middelmatigheid, dat ik blijf zoeken, blijf vragen, blijf proberen. En misschien, door deze zoektocht, inspireer ik anderen om hetzelfde te doen. Want is dat niet wat we allemaal willen? Een leven dat er echt toe doet?

Ik wil eerlijk zijn: ik heb geen magische formule om dat te bereiken. Geen gouden gids voor het vinden van geluk. Maar ik weet wel dat ik dankbaar ben. Dankbaar voor de kleine momenten van warmte, voor de mensen die aan me denken, voor de zon die door de wolken breekt op een grijze dag. En ik wil geloven dat dit genoeg is om me op weg te houden.

Dus aan iedereen die dit leest: als je worstelt, als je zoekt, als je twijfelt,.. onthoud dan dat je leeft. Dat je verlangt, dat je droomt, dat je durft te hopen op meer. En dat is iets om trots op te zijn.

Nogmaals, bedankt voor jullie steun en liefde. Laat ons allemaal blijven zoeken, blijven groeien, blijven liefhebben. Want zolang we dat doen, is geen enkel jaar ooit echt verloren.

Veel liefs,

Eenbenige Tina

________________________________________________________________________

English version

A milestone that quietly slipped by, but one I don't want to let pass without pausing to reflect on all that I’m feeling. I want to start with a heartfelt thank you to everyone who took the time to congratulate me. Your messages, phone calls, and even the generic birthday posts on Facebook truly warmed my heart. Knowing that people thought of me—no matter how brief or simple the gesture—means more than I can put into words.

34 years old. What a miracle, really. A miracle that I’m still here, still being given the chance to breathe, to laugh, to cry, and to grow. And every year, I think of Emilie, who never got that chance—and whom I nearly joined in 2022. She reminds me to be grateful for every extra lap around the sun. Because of her, I don’t dare complain too loudly; she didn’t get this chance. But if I’m honest, I have to admit that lately, it hasn’t always been easy. Sometimes it feels like I’m walking through a fog, searching for a path that refuses to reveal itself. I struggle to find purpose—a reason to get out of bed, something that sets my heart on fire.

But maybe that struggle isn’t a weakness. Maybe it’s actually a sign of life. Maybe it means I refuse to settle for mediocrity—that I keep searching, keep asking, keep trying. And maybe, through this search, I can inspire others to do the same. Because isn’t that what we all want? A life that truly means something?

I’ll be honest: I don’t have a magic formula. No golden guide to finding happiness.But I do know this—I am grateful.Grateful for the small, warm moments. For the people who think of me. For the sun breaking through on a grey day. And I want to believe that’s enough to keep me going.

So to everyone reading this: If you’re struggling, if you’re searching, if you’re doubting… remember this—you are alive. You are yearning, you are dreaming, you are daring to hope for more. And that’s something to be proud of.

Thank you again for your love and support.Let’s all keep searching, keep growing, keep loving. Because as long as we do, no year is ever truly lost.

With love,

One leg Tina