Post-Australian stress

Scroll naar beneden voor de Nederlandse versie.

Because my rehabilitation ended in November, I had a few weeks off before returning to work. It wasn't me, but Renzo who saw an interesting opportunity there. Because why not use those weeks for an exciting new adventure, instead of languishing behind misty windows and wet clouds?

 

So we began to dream about a destination in a faraway land, with palm trees, the whitest sand, and the bluest water, handsome people, and the cutest dialect ever spoken. Australia, what else? Nervously, I wondered if it wasn't too early to undertake such a long journey, but Renzo dispelled all my worries. Tickets were booked, a camper was rented, and bucket lists were filled out.

 

Then came the day I had to say goodbye to the rehabilitation center. I arrived smiling and left in tears. The end of the most important era of my life so far. I could vividly remember my first day and wondered confusedly how almost a year and a half had flown by unnoticed. The staff had developed a closer bond with me than most of my friends, and they knew me better than some of them. And now they were waving me off, wishing me all the best, and asking me to say hello on my next visit to the hospital. I immediately knew I would miss those people very much, for a very long time.

 

By the time my tears had dried up, I had to pack my suitcase for 5 weeks Down Under, because in the early hours, we would already be on our way to the airport. There, my sister hugged me tightly and made me promise to come back safely. After our Italian adventure, that wasn't just something we said. Since then, we've prayed eagerly for safe travels, knowing we would never take it for granted again.

 

Now we're already 2 months post-Australia. I'm not going to detail the journey, because pictures tell more than 1,000 words. But I can tell you one thing: it has changed my life, and maybe even saved it. Yes, yes, very cliché, I see you rolling your eyes already. But let me explain why.

 

Leaving the rehabilitation center was like diving into a dark abyss. Even though I had 1001 activities besides rehabilitating, it still felt like I was entering an immense emptiness. And that was detrimental to my mindset. Suddenly, all meaning of this new life disappeared. Its value and purpose completely eluded me. My future blurred into a foggy nothingness. I couldn't imagine anything of what I could or would still be able to do. Everything had faded away.

 

Leaving for Australia was a disaster. I was sick, could barely move, and thought we had to cancel the trip. Renzo prepared everything, EVERYTHING. The laundry, the luggage, the whole paperwork... He took care of everything and didn't stop until we boarded that plane. I was cared for like a little child because mentally and physically I felt completely lost. I can barely imagine how tough it must have been for him. Fortunately, my sickness cleared up when we arrived in Sydney, and I could start enjoying.

 

But it wasn't the everyday kind of enjoyment. I enjoyed like a terminal person would, as extreme as that sounds. I looked at everything as a sort of farewell. Glad that I still got to see this before everything would stop. Because as I said: I didn't see a future anymore. I was very honest about that to Renzo and my sister too. The desperation in their eyes and words tore me apart inside. I didn't want to make them sad, but I couldn't lie either. So almost 2 weeks passed.

Meanwhile, you already know that just like Hollywood movies, I never want to end with a sad ending. The days went by, I enjoyed, absorbed the sun and the mentality, and fell in love with the people there again. Until one day I realized that I didn't feel the same as the week before. I didn't say goodbye anymore. I didn't look at everything for the last time. Unconsciously, the fog began to lift, and I started making plans for the future. My enthusiasm for life grew and blossomed every day, until at one point I could say that I no longer knew what it felt like to not want this life anymore. On the contrary, I wanted it more than ever.

 

As the journey approached its end, I embraced life more intensely than ever before. I was eager to fulfill my dreams and especially to make the most of this precious life. I no longer want to watch as time passes unnoticed. I want to cherish every moment and make the best of it. Fears and doubts will always be there, but I want to be brave and determined and write my own story, literally and figuratively.

 

And that's what I'm doing, bit by bit. My book telling my story about the accident and the months after is slowly coming to life. This blog is occasionally updated, not forced at a fixed time, but at the moment I want to share something with you. Like now. Is it all rainbows & unicorns? Unfortunately not. But that would also be a lie. You don't have to lose a leg to know that dark times are inevitable. And it takes a lot of courage to find a foothold in those dark times, a ladder to get out of that dark abyss.

 

And that ladder was Australia for me, without me even knowing it. Back in Belgium, I often think back to that miraculous journey, trying not to let that feeling slip away. I don't talk about it much because I'm afraid. Looking someone in the eye and saying how close I was to the edge is too difficult. Here behind my screen, I am braver. And I hope the readers are kinder.

 

Lots of love,

 

One-legged Tina

____________________________________________________________________________

NEDERLANDS

Post-Australische stress

Omdat mijn revalidatie in november eindigde, was ik een paar weken vrij voordat ik weer aan het werk ging. Niet ik maar Renzo zag daar een interessante kans. Want waarom zouden we die weken niet gebruiken voor een spannend nieuw avontuur, in plaats van weg te kwijnen achter mistige ramen en natte wolken?

 

Dus begonnen we te dromen over een bestemming in een land ver weg, met palmbomen, het witste zand en het blauwste water, knappe mensen en het schattigste dialect ooit gesproken. Australië, wat anders? Zenuwachtig vroeg ik me af of het niet te vroeg was om zo’n lange reis te ondernemen, maar Renzo nam al mijn zorgen weg. Tickets werden geboekt, een camper gehuurd en bucketlists ingevuld.

 

Toen kwam de dag dat ik afscheid moest nemen van het revalidatiecentrum. Ik kwam glimlachend aan en vertrok in tranen. Het einde van het belangrijkste tijdperk van mijn leven tot nu toe. Ik kon me mijn eerste dag nog levendig herinneren en vroeg me verward af hoe bijna anderhalf jaar onopgemerkt voorbij was gevlogen. Het personeel had een hechtere band met mij gekregen dan de meeste van mijn vrienden, en ze kenden mij al beter dan sommigen van hen.

En nu zwaaiden ze me uit, wensten me het allerbeste en vroegen me dag te zeggen bij mijn volgende bezoek aan het ziekenhuis. Ik wist meteen dat ik die mensen heel erg zou missen, voor een héél lange tijd.

 

Tegen de tijd dat mijn tranen waren opgedroogd, moest ik mijn koffer voor 5 weken Down Under inpakken, want in de vroege uurtjes zouden we al op weg zijn naar de luchthaven. Daar omhelsde mijn zus me stevig en liet ze me beloven dat ik heelhuids terug zou komen. Na ons Italiaans avontuur was dat niet zomaar iets wat we zeiden. Sindsdien hebben we telkens vol spanning gebeden voor veilige reizen, wetende dat we dat nooit meer als vanzelfsprekend zouden beschouwen.

 

Nu zijn we al 2 maanden post Australië. Ik ga de reis niet in detail uit de doeken doen, want met foto’s vertel je meer dan 1000 woorden. Maar ik kan je wel één ding zeggen: het heeft mijn leven veranderd, en misschien zelfs gered. Jaja, heel cliché, zie ik je al ogendraaiend denken. Maar laat me uitleggen waarom.

 

Vertrekken uit de revalidatie was als duiken in een donker ravijn. Ook al had ik 1001 bezigheden naast revalideren, toch voelde het alsof ik in een immense leegte terechtkwam. En die was nefast voor mijn mindset. Opeens viel alle betekenis van dit nieuwe leven weg. De waarde en het doel ervan ontglipten me volledig. Mijn toekomst vervaagde tot een mistig niets. Ik kon me niets meer inbeelden van wat ik nog ging kunnen of willen doen. Alles was weggeëbd.

 

Het vertrek naar Australië was dan ook een ramp. Ik was ziek, kon me amper verroeren, en dacht dat we de reis moesten annuleren. Renzo bereidde alles voor, ALLES. De was, de bagage, de ganse papierwinkel,.. Hij nam alles tot zijn rekening, en stopte niet vooraleer we op dat vliegtuig stapten. Ik werd verzorgd zoals een klein kind, want mentaal en fysiek voelde ik me compleet verloren. Ik kan me amper inbeelden hoe zwaar dat moet geweest zijn voor hem.

Gelukkig klaarde mijn ziek zijn op toen we in Sydney aankwamen, en kon ik beginnen genieten.

 

Maar het was niet het alledaagse genieten. Ik genoot zoals een terminaal iemand zou genieten, hoe extreem dat ook klinkt. Ik bekeek alles zoals een soort van afscheid. Blij dat ik dit nog mocht gezien hebben voor alles zou ophouden. Want zoals ik al zei: ik zag geen toekomst meer. Ik was daar ook heel eerlijk over tegen Renzo en mijn zus. De radeloosheid in hun ogen en woorden verscheurden me vanbinnen. Ik wilde hen geen verdriet doen, maar kon ook niet liegen. Zo verstreken bijna 2 weken.

 

Ondertussen weten jullie echter al dat ik net zoals Hollywoodfilms nooit met een sad ending wil afsluiten. De dagen gingen voorbij, ik genoot, absorbeerde de zon en de mentaliteit, en werd opnieuw verliefd op de mensen daar. Tot ik op een dag besefte dat ik me niet meer voelde zoals de week ervoor. Ik nam geen afscheid meer. Ik bekeek niet alles meer voor de laatste keer. Onbewust begon de mist weg te trekken, en begon ik plannen te maken voor de toekomst. Mijn enthousiasme voor het leven groeide en bloeide met de dag, tot ik op een gegeven moment kon zeggen dat ik helemaal niet meer wist hoe het voelde om dit leven niet meer te willen. Integendeel, Ik wou het meer dan ooit wél.

 

Naarmate de reis zijn einde naderde, omarmde ik het leven intenser dan ooit tevoren. Ik stond te popelen om mijn dromen te verwezenlijken en vooral om dit kostbare leven ten volle te benutten. Ik wil niet langer toekijken terwijl de tijd ongemerkt voorbijglijdt. Ik wil elk moment koesteren en er het beste van maken. Angsten en twijfels zullen er altijd zijn, maar ik wil moedig en vastberaden zijn en mijn eigen verhaal schrijven, letterlijk en figuurlijk.

 

En dat doe ik dus ook, beetje bij beetje. Mijn boek dat mijn verhaal vertelt over het ongeluk en de maanden erna, komt langzaam tot leven. Deze blog wordt af en toe aangevuld, niet geforceerd op een vast tijdstip, maar op het moment dat ik iets met jullie wil delen. Zoals nu. Zijn het enkel rainbows & unicorns? Helaas niet. Maar dat zou ook gelogen zijn. Je hoeft geen been te verliezen om te weten dat donkere tijden onvermijdelijk zijn. En het vergt heel veel moed om in die donkere tijden een houvast te vinden, een ladder om uit dat donker ravijn te geraken.

 

En die ladder was voor mij Australië, zonder dat ik het zelf wist. Terug in België grijp ik vaak terug naar die wonderbaarlijke reis, trachtend dat gevoel niet te laten wegglippen. Ik vertel er niet zoveel over, omdat ik het niet durf. Iemand in de ogen kijkend zeggen hoe dicht ik bij de afgrond stond is te moeilijk. Hier achter mijn scherm ben ik moediger. En hoop ik dat de lezers liever zijn.

 

 

Veel liefs,

 

Eenbenige Tina