It's the final countdown.

Scroll naar beneden voor de Nederlandse versie.

Exactly 1 year ago (I know, I use those words a lot) my rehabilitation started in the K7 of UZ Gent. I have been longing for that day for 2 months and 8 days. Every day longer in that small room, chained to that hospital bed, was one day too many. I languished there on the 9th floor, feeling completely lost. After such an event, your whole world stands still, and you look torn and terrified at how others around you go on with their lives.

I couldn't turn off the pain, stop my anxious thoughts and my doubts. The highlight of my days were the visiting hours, although I only allowed Renzo and family to come. Many of you have noticed that requesting a visit with me was as difficult as it is with the Pope. I felt constantly intoxicated from the painkillers and medication, and didn't want anyone to see me like that. I didn't want to see pity in their eyes, a sad smile or a forced laugh at my lurid jokes. So I held off and cut myself off from everyone.

The day that Dr. Geers, the rehabilitation doctor, came to tell me that I could move to the rehabilitation center a week later, I was finally able to cheer up a bit. I was ready for the next step! Away from that small room, away with that ugly hospital gown, and above all: away with pathetic Tina. In my head everything was going to change from then on. And only surrounded by rainbows and unicorns of course. How could it be otherwise? Boy, was I wrong...

Arriving at the rehabilitation center was like an earthquake that destroyed my hope entirely. I saw others like me. With missing limbs, in wheelchairs, with crutches. I saw “handicapped people,” the term so studiously avoided these days. And I was in shock. After the tour I fell apart into a thousand pieces. I cried and shouted that I didn't want to be handicapped, while Dad held my hand. Seeing your own father breaking down by his daughter's grief is horrifying. Renzo took over comforting me for the rest of the evening, promising me that everything would get better.

And he was right about that. 1 year later, and here I am, standing tall. I will never deny that there have been lots of rainbows hidden by the clouds, and many dead unicorns. But I'm proud of myself for fighting so hard, always getting up after falling for the 57248th time, and still having my strange sense of humor. I have my own prosthetic, one that I believe I can climb mountains (aka hills) with, and hopefully many other things that no one ever thought possible.

Now the final phase of my rehabilitation process begins. No more building birdhouses, just physiotherapy to dot the i's and cross the t's. Time to find my own rhythm and structure, and to start harassing the best coworkers in the world again. I'm ready for the final countdown, with lots of rainbows and unicorns.

Exactly 1 year ago I lost all hope again, but exactly 1 year later I believe more than ever before that things will get better. And I hope that others who no longer see the way out can also believe that and fight to find that way out. Because I don't believe in fate. I believe in the power within ourselves, our courage and determination, and that we are much stronger than we think. But that self-confidence can often use a boost, so let yourself be helped if necessary.

Love,

One legged Tina

NEDERLANDSE VERSIE

Exact 1 jaar geleden (I know, ik gebruik die woorden in overvloed) begon mijn revalidatie in de K7 van UZ Gent. 2 maand en 8 dagen heb ik naar die dag verlangd. Elke dag langer in die kleine kamer, vastgeketend aan dat ziekenhuisbed, was een dag teveel. Ik kwijnde daar weg op de 9de verdieping, voelde me totaal verloren. Na zo’n gebeurtenis staat immers je hele wereld stil, en kijk je verscheurd en doodsbenauwd naar hoe anderen rondom jou wél verdergaan.

Ik kon de pijn niet uitzetten, mijn angstige gedachten niet tegenhouden en mijn twijfels geen halt toeroepen. Het hoogtepunt van mijn dag was het bezoek, al mocht enkel Renzo en familie komen. Velen van jullie hebben gemerkt dat een visite aanvragen bij mij even moeilijk was als bij de paus. Ik voelde me constant bedwelmd door de pijnstillers en medicatie, en wou niet dat iemand me zo zag. Ik wou geen medelijden in de ogen zien, geen triestige glimlach of een geforceerde lach om mijn lugubere mopjes. Dus ik hield de boot af, en sloot mezelf af van iedereen.

De dag dat dokter Geers, de revalidatiearts, me kwam vertellen dat ik een week later mocht verkassen naar het revalidatiecentrum, kon ik eindelijk wat opfleuren. Ik was klaar voor de volgende stap! Weg uit die kleine kamer, weg met dat ziekhuiskleedje, en vooral: weg met zielige Tina. In mijn hoofd ging vanaf dan alles veranderen. En enkel omringd met rozengeur en maneschijn natuurlijk. Hoe kon het ook anders? Boy, was I wrong..

Toekomen in het revalidatiecentrum was als een aardbeving die mijn droombeeld verwoestte. Ik zag anderen zoals mij. Met missende ledematen, in rolstoelen, met krukken. Ik zag “gehandicapten”, de term die tegenwoordig zo angstvallig vermeden wordt. En ik was in shock. Na de rondleiding viel ik in duizend stukjes uit elkaar. Ik riep huilend dat ik geen gehandicapte wou zijn, terwijl papa mijn hand vasthield. Je eigen vader zien breken door het verdriet van zijn dochter, daar zijn geen woorden voor. Renzo nam het van hem over om me de rest van de avond te troosten, te beloven dat het allemaal beter ging worden.

En daar had hij gelijk in. 1 jaar verder, en ik sta er. Dat het rozengeur is met af en toe een vies smaakje, en maneschijn met veel wolken ervoor, zal ik nooit ontkennen. Maar ik ben trots op mezelf dat ik zo hard gevochten heb, altijd ben opgestaan na het vallen voor de 57248ste keer, en mijn vreemd gevoel voor humor nog steeds heb. Ik heb mijn eigen prothese, eentje waarvan ik geloof bergen (aka heuvels) mee te kunnen beklimmen, en hopelijk nog veel andere dingen die niemand ooit voor mogelijk hield.

Nu begint ook de laatste fase van mijn revalidatietraject. Geen vogelhuisjes meer bouwen, maar enkel kinesitherapie om de puntjes op de i te zitten. Tijd om terug een eigen ritme en structuur te vinden, en stilletjes aan mijn collegaatjes terug te gaan ambeteren. Ik ben er klaar voor, met veel rozengeur en maneschijn.

Exact 1 jaar geleden verloor ik opnieuw alle hoop, maar exact 1 jaar later geloof ik meer dan ooit tevoren dat het beter wordt. En ik hoop dat anderen die de uitweg even niet meer zien, dat ook kunnen geloven, en vechten om die uitweg te vinden. Want het lot, daar geloof ik niet in. Ik geloof in de kracht die in onszelf zit, onze moed en vastberadenheid, en dat we veel sterker zijn dan we zelf denken. Maar dat zelfvertrouwen kan vaak een duwtje in de rug gebruiken, dus laat je helpen als het nodig is.

Veel liefs,

Eenbenige Tina