Scars make you beautiful

Scroll naar beneden voor de Nederlandse versie.

Scars, everyone has them. You may be proud of some, and there may be some you prefer to hide. One due to a fall, the other due to a medical procedure. However you get them, every scar tells a story. How you rather clumsily fell over your own feet, cut your finger, your cat lovingly attacked you, whether you have an appendix less or not.

Before the accident I only had a few. An eternal reminder of my Flemish Giant bunny, of the plate I dropped when I tripped from the brick steps of the house in Lokeren, and of the sharp branch in the Ardennes during a romantic walk.

When I fell, I was holding a plate of delicious lasagne. The brick steps were a bit smaller than regular steps, so I had tripped over them many times. But that day, I tripped, dropped the plate, and fell on the floor in the shards of the plate. My arm was bleeding, my cat was eating the lasagne of the floor, I was crying in pain. But today, I still remember how I loved living in that small, cosy house.

But after the accident I felt like I had more scars than normal skin left. Only after a day or 2 did I start to pay attention when they came to wash me. Until then I was only half aware of everything, and more than the leg I had lost did not sink in. So when I saw all the bandages disappear and the skin underneath, or what was left of it, was revealed, I was shocked by what I saw. Even when I think back to that moment, my eyes start to tear up. I looked at my tummy as the long narrow bandage was gently removed. In hindsight, I should have expected what went down underneath, but I wasn't prepared for it at all. The threads that started between my breasts and went all the way down to the extreme point of my lower body made me gasp. I grabbed my phone and called Dad, asking for an ice cream. That had pretty much become the code word for “Tina needs immediate comfort.” That day I cried an ocean in the arms of my dad and Wendy.

It took me a long time to see those scars without feeling disgusted with myself. My body was destroyed, and had to be covered from now on. At first I didn't even want to take care of them myself. As soon as the bandages stayed off, Renzo took care of my scars twice a day for months so that they would remain supple and disappear as much as possible. The big blue jar of Nivea was always next to my bed, and it was his first job as soon as he walked in, and the last before he left. I was allowed to grumble so much, he never gave up. And I am eternally grateful to him for that.

Today my scars have become part of me, part of my life. They tell a story, my story. It's a bit of a shock when you see them, but the more I look at them, the more I see a work of art. When I run my finger over it, I can feel how my body has struggled to get rid of all the stitches. Then I think of both the Italian and the Kortrijk team who worked on me for hours to save my life. On my stomach to fix my pelvis, on my right leg to save my left. All those people have done everything they can to put this little body back together. How could I ever be disgusted by the evidence of that?

A bikini won't be worn until next summer, but the 10 scars that brighten up my remaining leg can already be admired. I wear them with pride. Proof of what I survived. Proof of what people can do these days. Without them I wouldn't be here anymore.

My advice to others? Don’t hate them. Don’t just see the ruptured skin. See the story behind it. Tell the tales to your friends, parents and children. Laugh or cry about them. They are part of you. They tell your story.

NEDERLANDS

Littekens, iedereen heeft ze. Misschien ben je trots op enkele, en misschien zijn er die je liever verbergt. De ene door een val, de andere door een medische ingreep. Hoe je er ook aankomt, elk litteken vertelt een verhaal. Hoe je nogal lomp over je eigen voeten struikelde, in je vinger sneed, je kat je liefdevol aanviel, of je een appendix minder rijk bent.

Voor het ongeval had ik er enkele. Een eeuwig aandenken aan mijn Vlaamse Reus, aan het bord dat ik liet vallen toen ik van het bakstenen trapje van het huis in Lokeren struikelde, en aan de scherpe tak in de Ardennen tijdens een romantische wandeling.

Toen ik viel, had ik een bord heerlijke lasagne in mijn handen. De stenen treden waren iets kleiner dan gewone treden, dus ik was er al vaak over gestruikeld. Maar die dag struikelde ik, liet het bord vallen en viel in de scherven van het bord op de grond. Mijn arm bloedde, mijn kat at de lasagne van de vloer, ik huilde van de pijn. Maar vandaag de dag herinner ik me nog steeds hoe ik het heerlijk vond om in dat kleine, gezellige huis te wonen.

Maar na het ongeval had ik het gevoel meer litteken dan gewone huid over te hebben. Pas na een dag of 2 begon ik aandachtig te zijn als ze me kwamen wassen. Tot dan was ik me maar half bewust van alles, en meer dan het been dat ik kwijt was drong nog niet door. Dus toen ik alle verbanden zag verdwijnen en de huid eronder, of wat ervan overbleef, onthuld werd, was ik onthutst door wat ik zag. Zelfs als nu terugdenk aan dat moment beginnen mijn ogen al te prikken. Ik keek naar mijn buik toen het lang smalle verband voorzichtig verwijderd werd. Achteraf gezien had ik wel kunnen verwachten wat eronder ging zitten, maar toch was ik daar helemaal niet op voorbereid. De draadjes die tussen mijn borsten begonnen en helemaal doorliepen naar het uiterste punt van mijn onderlichaam, lieten me naar adem snakken. Ik greep naar mijn telefoon en belde naar papa, vragend om een ijsje. Dat was zo’n beetje het codewoord geworden voor “Tina moet nu direct getroost worden”. Die dag huilde ik een oceaan bijeen in de armen van papa en Wendy.

Het heeft lang geduurd voor ik die littekens kon zien zonder afkeer te hebben van mezelf. Mijn lichaam was verwoest, en moest voortaan bedekt worden. In het begin wilde ik ze zelf niet eens verzorgen. Renzo heeft van zodra het verband overal af was, twee keer per dag, maandenlang, mijn littekens verzorgd zodat ze soepel zouden blijven en zoveel mogelijk verdwenen. De grote blauwe pot van Nivea stond standaard naast mijn bed, en het was zijn eerste taak van zodra hij binnenkwam, en de laatste voor hij vertrok. Ik mocht nog zoveel mopperen, hij gaf nooit op. En daar ben ik hem eeuwig dankbaar voor.

Vandaag zijn mijn littekens een deel van mij geworden, deel van mijn leven. Ze vertellen een verhaal, mijn verhaal. ’t Is even schrikken als je ze ziet, maar hoe meer ik ernaar kijk, hoe meer ik een kunstwerk zie. Als ik er met mijn vinger over ga, voel ik hoe mijn lichaam heeft geknokt om alle hechtingen weg te krijgen. Dan denk ik aan zowel het Italiaanse als het Kortrijkse team die urenlang aan mij gewerkt hebben om mijn leven te kunnen redden. Aan mijn buik om mijn bekken te fiksen, aan mijn rechterbeen om mijn linker te kunnen redden. Al die mensen hebben alles op alles gezet om dit kleine lichaam terug ineen te zetten. Hoe kan ik dan ooit walgen van het bewijs daarvan?

Een bikini zal voor volgende zomer pas zijn, maar de 10 littekens die mijn overgebleven been opfleuren zijn reeds te bewonderen. Ik draag ze met trots. Het bewijs van wat ik overleefd heb. Het bewijs van wat mensen tegenwoordig allemaal kunnen. Zonder hen liep ik hier niet meer rond.

Mijn advies aan anderen? Haat ze niet. Zie niet alleen de gescheurde huid. Zie het verhaal erachter. Vertel de verhalen aan je vrienden, ouders en kinderen. Lach of huil om ze. Ze zijn een deel van jou. Ze vertellen jouw verhaal.