To work or not to work?

Scroll naar beneden voor de Nederlandse versie.

That is the question. Guaranteed someone will ask me about work within the first 2 minutes of a conversation. Perfectly normal, but with time I get more and more uncomfortable answering it. Here's why.

I have to admit, I never had a clue how long it takes someone to recover after a serious accident. And honestly, I would have assumed that a survivor of it would be alive and kicking one year later. Until that survivor was me. In 2 weeks it will have been 1 year since my body had the shock of its lifetime. And I feel nowhere near fully recovered. It shouldn’t be this hard to be honest about that, but I can tell that society isn’t too happy with people who take “too long” to recover. So every time someone mentions me going back to work soon, I feel shame creeping up on me. As if I should just stop being lame and go back to my easy desk job, as I am obliged to contribute to society again.

First off, let me assure you: I am not asking for pity of any kind. My only motivation and goal here is to make people around me more aware of everything that involves a heavy accident and the road to recovery, since I’m guessing this is a “far from their bed show”, just like it was to me. Never would I have guessed that after one year, I would be exhausted after functioning for only 4 hours straight, that I can't even walk 1 km yet, that I can’t have parties or late nights because I’ll regret it the next day, that I have to take 2 hour naps to keep the pain bearable, etc. The list of absolutely f*cking annoying things about recovering is endless.

Only now I’ve come to realize that healing is a full-time job, with a lot of overtime. It’s finding a balance between being very cautious so I don’t get too tired and induce pain, and thinking “F*ck it. I really wanna do this.”, and accepting the excruciating aftermath. Unfortunately, I turn out to be a woman of extremes. One day I’ll refuse to walk to the bakery beneath our apartment building, and the next I’ll dance for 3 hours straight as if I’ll never dance again in my life. But I'm learning as I go.

How long will all that last? I’d tell you if I knew. Right now I’m taking it day by day, week by week, working hard to improve and hoping for relief. So forgive me my shaky answer when you want to know if I’ll be back to work soon, because even the brightest doctors at the facility can’t predict that. As long as I can keep improving and there is no long-term solution for my pain, I’m rehabilitating.

And just so you know, I have the best colleagues in the world. So if I could, I’d go back to them in a heartbeat.

I just want to ask for one thing. Next time you bump into someone who’s had a tough year, for whatever reason, try to give them some credit. It takes time to heal a body, and even more to heal the mind. No one can decide how much time is necessary to get back on your feet, to be ready to face the demanding reality of nowadays again.

Because maybe one day you’ll be the one asking for mercy and compassion.

With love,

dancing Tina

NEDERLANDSE VERSIE

To work or not to work ?

Dat is de vraag. Gegarandeerd dat iemand me binnen de eerste 2 minuten van een gesprek zal vragen naar werk. Helemaal normaal, maar na verloop van tijd voel ik me steeds ongemakkelijker om erop te antwoorden. Hier is waarom.

Ik moet toegeven, ik had nooit een idee hoe lang het duurt voordat iemand herstelt na een ernstig ongeval. En eerlijk gezegd zou ik hebben aangenomen dat een overlevende een jaar later weer springlevend zou zijn. Totdat ik die overlevende werd. Over 2 weken zal het een jaar geleden zijn sinds mijn lichaam de schok van zijn leven kreeg. En ik voel me nog lang niet volledig hersteld. Het zou niet zo moeilijk moeten zijn om daar eerlijk over te zijn, maar ik kan merken dat de maatschappij niet al te blij is met mensen die "te lang" nodig hebben om te herstellen. Dus elke keer als iemand over werken begint, voel ik schaamte opkomen. Alsof ik gewoon moet stoppen met zielig doen en weer terug moet naar mijn makkelijke bureaubaan, omdat ik verplicht ben om weer bij te dragen aan de maatschappij.

Om te beginnen wil ik iedereen verzekeren: ik vraag niet om medelijden van welke aard dan ook. Mijn enige motivatie en doel hier is om de mensen om me heen meer bewust te maken van alles wat een zwaar ongeval en de weg naar herstel met zich meebrengt, omdat ik vermoed dat dit een "ver-van-mijn-bed-show" is, net zoals het voor mij was. Nooit had ik verwacht dat ik na een jaar uitgeput zou zijn na slechts 4 uur achter elkaar te hebben gefunctioneerd, dat ik nog niet eens 1 km kan stappen, dat ik geen feestjes of late avonden kan hebben omdat ik er de volgende dag spijt van krijg, dat ik dagelijks 2 uur moet slapen om de pijn draaglijk te houden, enzovoort. De lijst met absoluut verdomde irritante dingen over het herstellen is eindeloos.

Pas nu realiseer ik me dat genezen een fulltime baan is, met veel overwerk. Het is een balans vinden tussen heel voorzichtig zijn zodat ik niet te moe word en pijn veroorzaak, en denken "Het kan me niet schelen. Ik wil dit echt doen.", en het accepteren van de vreselijke nasleep. Helaas blijk ik een vrouw van extremen te zijn. De ene dag weiger ik naar de bakker onder ons appartement te lopen, en de volgende dans ik 3 uur achter elkaar alsof ik nooit meer in mijn leven zal dansen. Maar ik leer terwijl ik ga.

Hoe lang zal dat allemaal duren? Ik zou het je vertellen als ik het wist. Op dit moment neem ik het dag bij dag, week bij week, hard werkend om te verbeteren en hopend op verlichting. Dus vergeef me mijn wankelend antwoord als je wilt weten of ik binnenkort weer aan het werk zal zijn, want zelfs de slimste artsen in de instelling kunnen dat niet voorspellen. Zolang ik kan blijven verbeteren en er geen langetermijnoplossing is voor mijn pijn, ben ik aan het revalideren.

En weet gewoon dat ik de beste collega's ter wereld heb. Dus als ik kon, zou ik in een oogwenk terug naar hen gaan.

Ik wil gewoon om één ding vragen. De volgende keer dat je iemand tegenkomt die een zware periode heeft gehad, om welke reden dan ook, probeer dan wat begrip te tonen. Het kost tijd om een lichaam te genezen, en nog meer om de geest te genezen. Niemand kan beslissen hoeveel tijd nodig is om weer op de been te komen, om weer klaar te zijn om de veeleisende realiteit van vandaag de dag terug onder ogen te zien.

Omdat misschien op een dag jij degene bent die smeekt om genade en begrip.

Met liefde,

dansende Tina